-Harmonika u klasičnoj muzici

-Razvoj harmonike kao instrumenta i porast njene popularnosti među narodima širom sveta pokrenuo je interesovanje i najpoznatijih kompozitora klasične muzike, koji su tridesetih godina prošlog veka počeli da pišu muzičke komade za ovaj instrument. Kompozitori otkrivaju sasvim specifične izražajne mogućnosti harmonike i stvaraju solo i kamerne kompozicije, kao i orkestarska dela u kojima harmonika ima zapaženu ulogu.

Harmonika počinje da se tretira kao izrazito avangardan instrument kod kompozitora muzike današnjeg vremena. Ali isto tako, na harmonici se mogu veoma dobro izvoditi muzička dela iz ranijih epoha – muzička dela baroka, sve do Domenika Skarlatija i Johana Sebastijaana Baha, preko dela pretklasike do nekih dela epohe romantizma.

Ruski kompozitor Petar Iljič Čajkovski prvi je napisao 1883. godine komad za harmoniku u svojoj „Sviti broj 2 za simfonijski orkestar u C duru“, gde koristi četiri harmonike. Petnaest godina kasnije, italijanski kompozitor Umberto Đordano 1898. godine koristi harmoniku u trećem činu u svojoj „Fedori“, a Alban Berg u prvom činu svoje opere „Wozzek“ 1921. godine. U recitalu od Gvozdeva u Sankt Peterburgu 1935. godine harmonika dugmetara bila je solo instrument. Ljubitelji umetničke muzike oduševljeno su prihvatili zvuk harmonike, do tada nepoznatog instrumenta u izvođenju dela eminentnih kompozitora.

Jedna od najpoznatijih kompozicija je Vladimira Zolotarijeva ''Rondo Capriccioso''